Σύμφωνα με τους επιστήμονες,
ο Χάρων είχε θερμανθεί σε τέτοιο βαθμό που η παγωμένη επιφάνεια έλιωσε
και απορροφήθηκε στα έγκατά του ώστε να δημιουργηθεί ένας υπόγειος
ωκεανός.
Μία ακόμη αποκάλυψη για τον Πλούτωνα έκανε η NASA.
Σύμφωνα με τη διαστημική υπηρεσία, ο Χάροντας, η μεγαλύτερη από τις
σελήνες του Πλούτωνα, είχε ένα μεγάλο κοίτασμα νερού σε υγρή μορφή, κάτω
από στρώμα πάγου.
Αυτό προκύπτει από τις εικόνες του New Horizons. Η επιφάνεια του Χάροντα, όπως προκύπτει από τις παρατηρήσεις και τις φωτογραφίες που ελήφθησαν από την ειδική κάμερα σάρωσης μεγάλης ακτίνας του διαστημόπλοιου, σε απόσταση 78.700 χλμ στις 14 Ιουλίου 2015, παρουσιάζει όλα τα χαρακτηριστικά ενός συστήματος τεκτονικών ρηγμάτων, με κορυφογραμμές, γκρεμούς και βαθιές κοιλάδες. Κατ’ ουσίαν, τα φαράγγια που έχουν παρατηρηθεί στον Ισημερινό του Χάροντα είναι από τα πιο επιμήκη που υπάρχουν στο Ηλιακό Σύστημα. Εκτείνονται τουλάχιστον σε απόσταση 1.800 χλμ. και σε πολλά σημεία το βάθος τους φθάνει και τα 7,5 χιλιόμετρα.
Για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθός τους, αρκεί να αναλογιστεί ότι το Γκραν Κάνιον έχει έκταση 446 χλμ. και μέγιστο βάθος 1,6 χιλιόμετρα.
Το τεκτονικό τοπίο του Χάροντα υποδεικνύει ότι κατά το παρελθόν διεστάλη κι αυτό δικαιολογεί τα ρήγματα στην επιφάνεια. Η εξωτερική επιφάνεια αυτής της σελήνης έχει σχηματισθεί κατά κύριο λόγο από τους πάγους.
Στη νεανική του ηλικία, το κοίτασμα τούτο ήταν ιδιαίτερα θερμό, κατά πρώτον εξαιτίας της αποσύνθεσης ραδιενεργών υλικών και κατά δεύτερον από την εσωτερική θερμότητα που εκπεμπόταν κατά τη δημιουργία της σελήνης.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, ο Χάρων είχε θερμανθεί σε τέτοιο βαθμό που η παγωμένη επιφάνεια έλιωσε και απορροφήθηκε στα έγκατά του ώστε να δημιουργηθεί ένας υπόγειος ωκεανός.
Όμως, καθόσον η σελήνη με τα χρόνια επανεψύχετο, ο υπόγειος τούτος ωκεανός πάγωσε στα έγκατά της, προκαλώντας διαστολή του πάγου, ο οποίος ώθησε την επιφάνειά της ακόμη υψηλότερα, προκαλώντας μεγάλα ρήγματα όπως αυτά που ακόμη και σήμερα μπορούν να παρατηρηθούν.
Αυτό προκύπτει από τις εικόνες του New Horizons. Η επιφάνεια του Χάροντα, όπως προκύπτει από τις παρατηρήσεις και τις φωτογραφίες που ελήφθησαν από την ειδική κάμερα σάρωσης μεγάλης ακτίνας του διαστημόπλοιου, σε απόσταση 78.700 χλμ στις 14 Ιουλίου 2015, παρουσιάζει όλα τα χαρακτηριστικά ενός συστήματος τεκτονικών ρηγμάτων, με κορυφογραμμές, γκρεμούς και βαθιές κοιλάδες. Κατ’ ουσίαν, τα φαράγγια που έχουν παρατηρηθεί στον Ισημερινό του Χάροντα είναι από τα πιο επιμήκη που υπάρχουν στο Ηλιακό Σύστημα. Εκτείνονται τουλάχιστον σε απόσταση 1.800 χλμ. και σε πολλά σημεία το βάθος τους φθάνει και τα 7,5 χιλιόμετρα.
Για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθός τους, αρκεί να αναλογιστεί ότι το Γκραν Κάνιον έχει έκταση 446 χλμ. και μέγιστο βάθος 1,6 χιλιόμετρα.
Το τεκτονικό τοπίο του Χάροντα υποδεικνύει ότι κατά το παρελθόν διεστάλη κι αυτό δικαιολογεί τα ρήγματα στην επιφάνεια. Η εξωτερική επιφάνεια αυτής της σελήνης έχει σχηματισθεί κατά κύριο λόγο από τους πάγους.
Στη νεανική του ηλικία, το κοίτασμα τούτο ήταν ιδιαίτερα θερμό, κατά πρώτον εξαιτίας της αποσύνθεσης ραδιενεργών υλικών και κατά δεύτερον από την εσωτερική θερμότητα που εκπεμπόταν κατά τη δημιουργία της σελήνης.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, ο Χάρων είχε θερμανθεί σε τέτοιο βαθμό που η παγωμένη επιφάνεια έλιωσε και απορροφήθηκε στα έγκατά του ώστε να δημιουργηθεί ένας υπόγειος ωκεανός.
Όμως, καθόσον η σελήνη με τα χρόνια επανεψύχετο, ο υπόγειος τούτος ωκεανός πάγωσε στα έγκατά της, προκαλώντας διαστολή του πάγου, ο οποίος ώθησε την επιφάνειά της ακόμη υψηλότερα, προκαλώντας μεγάλα ρήγματα όπως αυτά που ακόμη και σήμερα μπορούν να παρατηρηθούν.
Follow us: Unexplainedgr
0 Comment:
Δημοσίευση σχολίου